Straf verhaal ///// de python

Dit straffe verhaal haalde de voorstelling niet, maar is te straf om het niet te delen met jullie.  Je kan van dit verhaal een filmpje maken. Klik op “leugen carrousel” om te weten te komen hoe je dit kan doen. Tussen haakjes staan de aanwijzingen over hoe je best spreekt en wat je kan tonen.

Aanwijzing:een hele verdrietige jongen

Als ik je vertel dat ik in mijn vorige leven de zoon van een draak was.
Geloof je me dan? En als ik je vertel dat waar ik woon alle wilde dieren vrij rondlopen tussen de mensen. Geloof je me dan? Weet je wat ik niet geloof?

Ik heb eens gehoord dat er aan de andere kant van de wereld mensen zijn die een kat binnen in huis houden, of een hond. Of een vis, in een bak met water – binnen in huis. En als ze een écht dier willen zien – ik bedoel een echt groot dier, zoals een tijger of een olifant – moeten ze daarvoor naar een speciaal park, waar de dieren achter hekken en traliewerk zitten. Dat kan ik niet geloven.

Als je bij ons thuis de deur uit gaat en je loopt een stukje het bos in, kom je van alles tegen: eekhoorns en herten, maar ook vliegende vossen, luipaarden, beren, tijgers en olifanten. En slangen.

Ik hou heel veel van dieren. Chamerun is mijn lievelingsdier.
Ze is een meisje, en ze is twee meter en dertig centimeter lang.
Chamerun is een python. Ze weegt meer dan honderdvijftig kilo.

Een paar weken voor ik werd geboren vonden mijn ouders haar bij ons huis. Ze was toen nog niet zo groot en dik als nu. En het leek wel alsof ze op me wachtte, want nadat ik was geboren is ze gewoon gebleven, en we waren meteen de beste vrienden. Kijk, hier nemen we samen een badje.

 

 

 

 

 

 

 

Chamerun rolde zich helemaal op toen ik nog een baby was, zodat ik in haar kon liggen als in een wieg. En dat doen we nog altijd, kijk maar.

 

 

 

 

 

 

 

Of doen – deden, moet ik eigenlijk zeggen. Want alles ging altijd supergoed, tot er iets gebeurde waardoor mijn ouders Chamerun niet meer vertrouwden. Iets waardoor ik nog nooit zo verdrietig ben geweest als vandaag.

(Er glijdt een megapython in beeld. de jongen pakt hem vast en legt de slang om zijn nek)

Drie weken geleden kwam ik gewoon thuis van school, met Chamerun om mijn nek. Zo gaat het elke dag. Ik leg haar dan onder onze butsudan, waar ze eten krijgt.Onze butsudan is een altaar, waar we elke dag Buddha eren en aanbidden. Chamerun eet elke week tien kippen, die ik onderweg van school naar huis koop bij de kruidenier. Meestal duurt het maar een paar minuten voor Chamerun zo’n hele kip naar binnen heeft gewerkt, maar drie weken geleden ging het anders. Ze wilde niks eten, ze raakte de kip niet eens aan. En ook de volgende dag ging het zo, en de dag erna en die daarna. Niks at ze nog.

Ik werd ongerust. Ik dacht dat ze misschien ziek was, of ongelukkig. Mijn ouders wisten het ook niet.

En toen gebeurde er nog iets geks. Normaal slaapt Chamerun altijd onder onze butsudan, en komt ze er pas ‘s ochtends weer onder uit. Maar een paar nachten nadat ze gestopt was met eten werd ik ineens wakker omdat ik iets voelde bewegen in mijn bed. Eerst dacht ik dat het een hagedis was, maar toen ik de gaslamp aandeed zag ik tot mijn verbazing dat het Chamerun was! Ze lag languit in haar volledige lengte boven op en naast me. Ze was zo zwaar dat ik me amper kon bewegen. En ze was superhard, zo stijf als een hark. Ik schrok heel erg, want dat had ze nog nooit eerder gedaan. Hoe was ze hier terecht gekomen, dacht ik. En waarom? Omdat ze niet bewoog dacht ik dat ze misschien dood was, en omdat ik zelf ook niet kon bewegen riep ik mijn vader en mijn broers. Die moesten heel hard lachen toen ze mij daar zo zagen liggen – kijk, mijn broer heeft er een foto van gemaakt.

 

 

 

 

 

 

 

Maar ik vond het helemaal niet grappig. Want hoewel Chamerun daarna gelukkig terug begon te kronkelen, vroeg ik me echt af wat er met haar aan de hand is. Waarom kwam ze in het midden van de nacht bij me in bed liggen? Zou ze zich misschien eenzaam voelen? De volgende dag ging mijn vader om raad vragen bij een vriend van hem die dierenarts is. Zodra hij hem had verteld wat er was gebeurd moest ik bij hem komen. ‘Warne’, zei hij. Hij verroerde geen spier en bleef me heel serieus aankijken. ‘Ik weet dat je heel veel van Chamerun houdt. En wat ik ga vertellen gaat je veel verdriet doen.’ (snikt)

‘Chamerun is helemaal niet ziek, of ongelukkig. Integendeel. Een python is een roofdier, weet je wel. En weet je wanneer een python ophoudt met eten?’ 

Ik schudde van niet.

‘Een python houdt op met eten als ie zich voorbereidt op een grote, stevige maaltijd.’ Ik snapte niet wat de dokter bedoelde.

‘Warne. Je vader zei me dat je Chamerun languit in je bed hebt gevonden, naast jou. Weet je wat ze daar deed?’ 

‘Nee.’ 

‘Ze mat je. En zichzelf. Om te zien …’ De dokter bleef even stil. Toen zuchtte hij en zei bedrukt: ‘Om te zien of ze je al kon – opeten. Of je al in haar zou passen.’

(stilte)

De dokter zei dat we moesten zorgen dat we zo snel mogelijk van Chamerun verlost waren, want dat ik me in een levensgevaarlijke situatie bevond. Weet je wat ik nog het ergste van alles vind? Dat mijn ouders geloven dat het waar is wat hij zegt. Over enkele minuten krijgt Chamerun een spuitje, en dan is het gedaan. De dokter heeft me verzekerd dat ze er niks van zal voelen, dat ze geen pijn zal hebben. Maar Chamerun moet wel sterven.

(huilt)

Tot een paar dagen geleden nog geloofde iedereen altijd dat ik in mijn vorige leven de zoon van een draak was, omdat Chamerun me nooit iets deed. Mijn bovennatuurlijke krachten zouden Chamerun onschadelijk maken, zodat ze zacht en lief was, en nooit kwaadaardig. En nu gelooft iedereen plots dat Chamerun me wilt opeten. Zelf denk ik dat als je ergens heel diep in gelooft, dat het dan vanzelf waar wordt. Als je gelooft dat iets kapot zal gaan, dan zal dat vroeg of laat ook gebeuren. Maar als je gelooft dat je van iemand houdt, of dat je een vriend of vriendin hebt die je helemaal kunt vertrouwen, dan zal die band sterk blijven. Dus het gaat er maar om wat je kiest, wat je wil geloven of niet. Als je gelooft dat je de zoon bent van een draak, dan is dat zo. En dan kan je nooit iets overkomen.

(de jongen veegt zijn tranen van zijn gezicht, pakt de slang en legt ’m in een steriele bak)

Dag, lieve Chamerun. Ik zal altijd van je houden.