eigenlijk speel je

Zoë Demoustier – 26 jaar, choreograaf en danser- danste als 6-jarig kind bij kabinet k.

Hier deelt ze met jullie haar ervaringen over toen en hoe dat ook bij blijft in haar leven nu.

Als kind danste je bij kabinet k in de voorstelling dromen hebben veters -van fABULEUS-. Wat blijft je bij van toen?

Ik ben op een hele gekke manier bij kabinet k beland. Ik ging spelen bij een vriendinnetje. Zij moest naar een workshop maar durfde niet meer. Ik ben dan in haar plaats gegaan samen met een ander vriendinnetje. Zo zijn wij in kabinet k gerold alsof het niks was. Ik denk dat dit mijn belangrijkste herinnering is. Alles ontstond als vanzelf. Dat was zo bij mijn auditie maar dat was ook zo tijdens het maakproces.

Eigenlijk speel en improviseer je en plots is daar een voorstelling.

Ik herinner mij vooral het avontuur. Bijvoorbeeld wanneer we naar Nederland gingen. Ik herinner mij ook de vriendschap. Tijdens het maakproces sluit je vriendschap met andere leeftijden waar je anders niet zo snel mee in contact komt. Plots raak je bevriend met een dertienjarige of een zesentwintigjarige wanneer je zelf zes jaar oud bent. Ik danste op dat moment in een dansschool maar dat was altijd met kinderen van dezelfde leeftijd en niet met volwassenen. Ik denk dat dit iets is wat de meeste mensen die nog nooit een voorstelling van kabinet k hebben gezien ook niet kennen.

Ik denk dat vriendschap en samen bewegen voor mij één van de speciaalste ervaringen is die ik nog nergens anders dan bij kabinet k zo intens heb meegemaakt. Het lichamelijk contact en de overgave ervan vond ik heel speciaal om te mogen meemaken.

Ik herinner mij dat we tijdens een pauze muziek hadden opgezet, waren beginnen dansen en een hele puinhoop hadden gemaakt van de repetitiezaal. Ondertussen waren de volwassenen teruggekomen en die stonden te kijken naar ons spel zonder dat wij dit door hadden. Uiteindelijk werd dit moment één van de grootste scènes in de voorstelling Acte gratuit. Terugdenkend aan die scène komen de woorden ‘ongeremd zijn’ en ‘roekeloosheid’ bij me op die ook centraal staan in de voorstelling promise me.

Je bent nu zelf professioneel danser en choreograaf, werken er dingen die je als kind leerde bij kabinet k nog door in je eigen werk?

Kabinet k besteedt heel veel tijd aan een soort veiligheid en vriendschap creëren. Daarom doen ze ook veel dingen samen buiten de repetities zoals samen eten, samen koken, samen reizen, samen leven. Alleen op deze manier creëer je een soort van cocon, wat zo belangrijk is voor het maakproces van de voorstellingen van kabinet k. Ik vind dit zelf ook belangrijk om hier aandacht aan te besteden in mijn eigen werk.

Kabinet k besteedt ook veel tijd aan rituelen zoals bij de opwarming of net voor de voorstelling. Bepaalde opwarmingen die we vroeger deden gebeuren nu nog. Zoals een hand op je rug leggen om je meer in je eigen lichaam te doen voelen. Dat is iets wat mij vandaag nog een veilig gevoel geeft.

Wat zou je willen meegeven aan kinderen of volwassenen die komen kijken naar een dansvoorstelling van kabinet K?

Ik zou hopen dat de voorstelling hen helpt iets te voelen waarover ze moeilijk kunnen spreken. 

Je mag kijken en voelen in plaats van te proberen begrijpen, ik denk dat het materiaal van kabinet k daardoor ook zo mooi is, omdat jij als kijker mag zien en voelen wat jij wil.