Interview met de choreograaf & inspiratie

Hier lees je een interview met choreograaf Karolien Verlinden. De video’s waren inspiratiemateriaal voor FRAMED.

Jouw voorstelling heet FRAMED, kan je vertellen hoe je op die titel gekomen bent?

Ik zat heel erg op het spoor van kijken en hoe je kijkt. Want hebben we niet allemaal eigenlijk al een blik die een soort van vooroordeel in zich draagt? 

Voor FRAMED ben ik vertrokken vanuit mijn eigen onzekerheid over mijn veranderende lichaam. Plots waren er veel vragen.

• Je hebt een lichaam en wat vind je daar mis aan?
• Wat is je binnenwereld?
• Welke dingen zeg je tegen jezelf over jezelf?

En dan ben ik gaan terugdenken – wanneer in mijn jeugd heb ik dat ook gehad?

Toen bleek dat ik dat had op mijn twaalfde. Toen ik hier op de balletschool zat en eigenlijk net te klein en te gespierd bleek om een ballerina te worden. Nu kan ik een voorstelling maken voor de twaalfjarigen van nu. Misschien is het wel fijn voor hen om te horen dat we er eigenlijk allemaal en heel ons leven mee worstelen. Dat het erbij hoort. 

Het is echt een samenwerking, met de cast. Jij gaat aan de slag met hun verhalen.

Klopt, dat is delicaat want het is zijn hun verhalen die zij willen delen met mij en het publiek. Ik kan er niet mee doen wat ik wil. We praten over hoe iedereen zich bij bepaalde keuzes voelt. Ook het maakproces heeft dus veel communicatie en eerlijkheid nodig, omdat het ook een kwetsbaarheid in zich draagt. Als iemand een kwetsbaar verhaal vertelt, kan ik niet plots een hele choreografische stevige scène daarachter zetten want dan doe je dat teniet. 

We hebben het nog niet gehad over de muziek… beats én trombone. Hoe kwam je daarbij?

Hantrax en Nabou zeiden meteen ja, wat goed was want ik had hen altijd in gedachten.  Ze delen ook hun persoonlijk verhaal, daar ben ik heel blij mee. Hantrax’ beats zijn de buitenwereld: het feestje waar we onzeker zijn, zeker als je in de spiegel kijkt als je naar toilet gaat. De dreun die altijd maar doorgaat. Elke dag om 8u30 op school zijn, hobby, huiswerk, dat.

De trombone is de binnenwereld, de wereld van onze emoties. 
Ook de verhalen zijn muziek, want de teksten zijn we eigenlijk in muziek gaan omzetten en dat spelen de muzikanten.

Met welk gevoel hoop je dat het publiek buitenstapt?

Ik zou heel blij worden als het publiek zichzelf herkent. Als ze voelen dat het erbij hoort, dat het deel van opgroeien is. En dat opgroeien een leven lang duurt. Ik hoop ook op zachtheid in de zaal naar de performers en elkaar toe. Zelfs de stoerste persoon is onzeker, maar het is ook niet omdat je er op een bepaalde manier uitziet, dat je je daarom ook zo voelt.

Ik wil een openheid creëren, we worden allemaal geboren met een lichaam, en je hebt dat te aanvaarden –
zowel de binnen- als de buitenkant. Te vaak nog denken mensen dat dingen bepaalde keuzes zijn, maar heel veel dingen zijn geen keuze.  Dat gaat over pesten, over racisme, over queerness.

FRAMED gaat over aanvaarden. Ik hoop eigenlijk vooral dat het binnenkomt – want iemand uitlachen is heel gemakkelijk. Maar als je lacht, kan je niet luisteren…